തകരുന്ന തറവാടുകളുടെ തേങ്ങലുകളുടെയും ആൾക്കൂട്ടത്തിനിടയിൽ ഒറ്റപ്പെടുന്ന മനുഷ്യൻറെ നെടുവീർപ്പുകളുടെയും എക്കാലത്തേയും മികച്ച കാഥികനാണ് മലയാളത്തിൻറെ പ്രിയപ്പെട്ട എം .ടി. അദ്ദേഹത്തിൻറെ മാസ്റ്റർപീസ് എന്ന് ചിലരെങ്കിലും വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന രണ്ടാമൂഴവും ഒരു തറവാടിൻറെ തകർച്ചയുടെ കഥയാണ്- ദശാബ്ദങ്ങൾ നീണ്ട കുടുംബകലഹം തകർക്കുന്ന കുരുവംശം എന്ന തറവാടിൻറെ കഥ.ആ കഥ പറയാൻ അദ്ദേഹം തിരഞ്ഞെടുകുന്നതാകട്ടെ ആത്മനൊമ്പരങ്ങൾ ഉള്ളിലൊതുക്കുന്ന ഭീമൻ എന്ന യോദ്ധാവിനെയും.
“സൂതരെ, മാഗതരെ, അതുകൊണ്ട് കുരുവംശത്തിൻറെ ഗാഥകൾ നമ്മുക്കിനിയും പാടാം. കുരുവിനെയും കുരുപുത്രൻ പ്രതീപനെയും വാഴ്ത്താം." - ഈ വാക്കുകളാൽ തന്നെത്തന്നെ ഒരു സൂതനായി അവരോധിച്ചു കൊണ്ടാണ് എം ടി കഥ ആരംഭിക്കുന്നത്. എന്നാൽ ആദ്യ ആദ്ധ്യായത്തിന് ശേഷം കേന്ദ്ര കഥാപാത്രത്തിൻറെ അന്തസഘർഷങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കാൻ ഒരുപക്ഷെ ഏറ്റവും ഉതകുന്ന FirstPerson-ൽ ഉള്ള ആഖ്യാന രീതിയിലേക്ക് കഥ വഴിമാറുന്നു. പിന്നിടങ്ങോട്ട് കഥാഖ്യാതാവ് ഭീമൻ തന്നെയാണ്.
വായു പുത്രനെന്നു പുകൾപ്പെറ്റ് പാണ്ഡുപുത്രനെന്ന മേൽവിലാസത്തിൽ അഞ്ച് വയസ്സായ ഒരുണ്ണി ഹസ്തിനപുര രാജധാനിയിൽ എത്തുമ്പോഴേക്കും സംഭവിക്കാനിരിക്കുന്ന മഹായുദ്ധത്തിൻറെ കഥകൾ അവന് ഒരു കൂട്ടം ശത്രുക്കളെ നേടികൊടുത്തിരുന്നു .തുടർന്ന് കൊണ്ടും കൊടുത്തും വളരുന്ന ബാല്യം ,ഷണ്ഡൻപാണ്ഡുവിൻറെ മകൻ എന്ന വ്യക്തിത്വപ്രതിസന്ധി അനുഭവിക്കുന്ന കൌമാരം, ശക്തനായി മാറുന്ന യൗവനം,മഹാ യുദ്ധം ജയിക്കുന്ന മധ്യവയസ്സ് , കാടു കയറുന്ന വാർദ്ധക്യം - എല്ലാം വാക്കുകളാലുള്ള ഒരു മായാജാലം പോലെ വായനക്കാരന് മുന്നിൽ ഇതൾ വിരിയുന്നു .എന്നാൽ രണ്ടാമൂഴം വടക്കെന്നോ നടന്ന മറ്റൊരു വീരഗാഥ അല്ല;അത് നാമോരുരുത്തരുടെയും കഥയാണ് . വിശ്വസവഞ്ചനയുടെ പ്രമാണകോടികളും അപമാനിക്കപെടുന്ന ദ്യൂതസഭകളും കഷ്ടതകളുടെ അജ്ഞാതവാസവും ജയിക്കേണ്ട കുരുക്ഷേത്രങ്ങളും ഏവരുടെയും ജീവിതത്തിൽ തീവ്രതയുടെ ഏറ്റകുറച്ചിലുകളോടെ കടന്നു വരുന്നു .
രണ്ടാമൂഴത്തിൻറെ ഏറ്റവും മഹത്തായ വിജയം അത് വായനക്കാരനെ ചിന്തിക്കാൻ പ്രോഹത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു എന്നിടത്താണ്. ആസ്വാദക മനസ്സുകകളെ ഉദ്ദീപിപ്പിക്കുകയും മനസാക്ഷിക്ക് നേരെ ചോദ്യങ്ങൾ എറിയുകയും ചെയുന്ന കഥാസന്ദർഭങ്ങൾ നോവലിൽ ഉടനീളം കാണാം. സവർണ അധീശത്വം നില നിന്നിരുന്ന ഒരു സമൂഹത്തിലെ ജീർണതയുടെ അനുരണനങ്ങൾ ഏകലവ്യനിലും, അരക്കില്ലത്തിൽ വെന്തു മരിക്കുന്ന കാട്ടാളരിലും, ഖാണ്ഡവ ദഹനത്തിൽ കുടിയിറക്കപ്പെടുന്ന നാഗന്മാരിലും, കുരുതി കൊടുക്കപ്പെടുന്ന ഘടോൽക്കച്ചനിലും തെളിഞ്ഞു വരുന്നു . ഗാന്ധരിയുടെയും കുന്തിയുടെയും ദ്രൗപദിയുടെയും വാക്കുകളിലൂടെ, ഹിഡിംബിയുടെയും ബലനന്ധരയുടെയും ജീവിതത്തിലൂടെ ആർഷഭാരത സ്ത്രീകൾ അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്ന തിരസ്കരണത്തിൻറെ മുഖം അനാവൃതം ആകുന്നു.എന്നാൽ പാഥേയപൊതികളും പണയപ്പണ്ടങ്ങളും സർവംസഹകളും മാത്രമായിരുന്നില്ല കുരുവംശത്തിലെ സ്ത്രീകളെന്നും ഭരതവംശത്തിൻറെ ചരിത്രത്തിലെ നിർണായക വഴിതിരുവുകൾക്ക് പിന്നിൽ പ്രവർത്തിച്ച അദൃശ്യകരങ്ങൾ അവുരുടേതായിരുന്നു എന്നും കഥയിൽ പലപ്പോഴായി കുന്തിയിലൂടെയും ദ്രൗപദിയിലുടെയും വരച്ചു കാണിക്കപെടുന്നു.
ചിലപോഴെങ്കിലും ഭീമനെ ന്യയീകരിക്കുന്നതിനായി എം ടി മഹാഭാരതത്തോട് നീതി പുലർത്താത്തതായി തോന്നാം.എന്നാൽ വാക്കുകളുടെ മാസ്മരികതയാലും വാദഗതികളുടെ ശക്തി കൊണ്ടും എം ടി സ്വയം പ്രതിരോധിക്കുന്നു. കാലങ്ങളായി മലയാളിയുടെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്ന ചന്തുവിൻറെ പ്രതിച്ഛായ മാറ്റി വരച്ച കഥാകൃത്തിന് ഭീമനെ ന്യായികരിക്കാൻ അധികമൊന്നും പ്രയത്നിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല. മൂലകഥയിൽ നിന്ന് വ്യതിചലിക്കുന്നിടത്ത് പുരാണ കഥകളിലെ ദിവ്യത്വത്തിൻറെ ചട്ടക്കൂടുകളെ ഉടച്ചു വാർക്കുന്ന demythologization, യാഥാർത്ഥ്യം ദുരന്തമായി വെളിപ്പെടുന്ന anagnorisis എന്നീ രചനാസാങ്കേതങ്ങൾ സമർത്ഥമായി തന്നെ എം ടി ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നു.
നോവലിന് അനുബന്ധം ആയി എഴുതിയ ഫലശ്രുതിയിൽ "പിന്നിട് വരുന്നവർക്കായി" വ്യാസൻ വിട്ടു വച്ച അർത്ഥ പൂർണ്ണമായ നിശബ്ദതകൾ ആണ് താൻ പൂരിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചത് എന്ന് പറയുന്നു കഥാകൃത്ത്. രണ്ടാമൂഴം വായിച്ചു കഴിയുന്ന അനുവചകൻ ആഗ്രഹിച്ച് പോകുന്നു - എം ടി യെ പോലെ പിന്നിട് വരുന്നവർ ഉണ്ടാകട്ടെ എന്ന്..."കുരുവംശത്തിൻറെ ഗാഥകൾ" അവരിനിയും പാടട്ടെ എന്ന്.......
“സൂതരെ, മാഗതരെ, അതുകൊണ്ട് കുരുവംശത്തിൻറെ ഗാഥകൾ നമ്മുക്കിനിയും പാടാം. കുരുവിനെയും കുരുപുത്രൻ പ്രതീപനെയും വാഴ്ത്താം." - ഈ വാക്കുകളാൽ തന്നെത്തന്നെ ഒരു സൂതനായി അവരോധിച്ചു കൊണ്ടാണ് എം ടി കഥ ആരംഭിക്കുന്നത്. എന്നാൽ ആദ്യ ആദ്ധ്യായത്തിന് ശേഷം കേന്ദ്ര കഥാപാത്രത്തിൻറെ അന്തസഘർഷങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കാൻ ഒരുപക്ഷെ ഏറ്റവും ഉതകുന്ന FirstPerson-ൽ ഉള്ള ആഖ്യാന രീതിയിലേക്ക് കഥ വഴിമാറുന്നു. പിന്നിടങ്ങോട്ട് കഥാഖ്യാതാവ് ഭീമൻ തന്നെയാണ്.
വായു പുത്രനെന്നു പുകൾപ്പെറ്റ് പാണ്ഡുപുത്രനെന്ന മേൽവിലാസത്തിൽ അഞ്ച് വയസ്സായ ഒരുണ്ണി ഹസ്തിനപുര രാജധാനിയിൽ എത്തുമ്പോഴേക്കും സംഭവിക്കാനിരിക്കുന്ന മഹായുദ്ധത്തിൻറെ കഥകൾ അവന് ഒരു കൂട്ടം ശത്രുക്കളെ നേടികൊടുത്തിരുന്നു .തുടർന്ന് കൊണ്ടും കൊടുത്തും വളരുന്ന ബാല്യം ,ഷണ്ഡൻപാണ്ഡുവിൻറെ മകൻ എന്ന വ്യക്തിത്വപ്രതിസന്ധി അനുഭവിക്കുന്ന കൌമാരം, ശക്തനായി മാറുന്ന യൗവനം,മഹാ യുദ്ധം ജയിക്കുന്ന മധ്യവയസ്സ് , കാടു കയറുന്ന വാർദ്ധക്യം - എല്ലാം വാക്കുകളാലുള്ള ഒരു മായാജാലം പോലെ വായനക്കാരന് മുന്നിൽ ഇതൾ വിരിയുന്നു .എന്നാൽ രണ്ടാമൂഴം വടക്കെന്നോ നടന്ന മറ്റൊരു വീരഗാഥ അല്ല;അത് നാമോരുരുത്തരുടെയും കഥയാണ് . വിശ്വസവഞ്ചനയുടെ പ്രമാണകോടികളും അപമാനിക്കപെടുന്ന ദ്യൂതസഭകളും കഷ്ടതകളുടെ അജ്ഞാതവാസവും ജയിക്കേണ്ട കുരുക്ഷേത്രങ്ങളും ഏവരുടെയും ജീവിതത്തിൽ തീവ്രതയുടെ ഏറ്റകുറച്ചിലുകളോടെ കടന്നു വരുന്നു .
രണ്ടാമൂഴത്തിൻറെ ഏറ്റവും മഹത്തായ വിജയം അത് വായനക്കാരനെ ചിന്തിക്കാൻ പ്രോഹത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു എന്നിടത്താണ്. ആസ്വാദക മനസ്സുകകളെ ഉദ്ദീപിപ്പിക്കുകയും മനസാക്ഷിക്ക് നേരെ ചോദ്യങ്ങൾ എറിയുകയും ചെയുന്ന കഥാസന്ദർഭങ്ങൾ നോവലിൽ ഉടനീളം കാണാം. സവർണ അധീശത്വം നില നിന്നിരുന്ന ഒരു സമൂഹത്തിലെ ജീർണതയുടെ അനുരണനങ്ങൾ ഏകലവ്യനിലും, അരക്കില്ലത്തിൽ വെന്തു മരിക്കുന്ന കാട്ടാളരിലും, ഖാണ്ഡവ ദഹനത്തിൽ കുടിയിറക്കപ്പെടുന്ന നാഗന്മാരിലും, കുരുതി കൊടുക്കപ്പെടുന്ന ഘടോൽക്കച്ചനിലും തെളിഞ്ഞു വരുന്നു . ഗാന്ധരിയുടെയും കുന്തിയുടെയും ദ്രൗപദിയുടെയും വാക്കുകളിലൂടെ, ഹിഡിംബിയുടെയും ബലനന്ധരയുടെയും ജീവിതത്തിലൂടെ ആർഷഭാരത സ്ത്രീകൾ അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്ന തിരസ്കരണത്തിൻറെ മുഖം അനാവൃതം ആകുന്നു.എന്നാൽ പാഥേയപൊതികളും പണയപ്പണ്ടങ്ങളും സർവംസഹകളും മാത്രമായിരുന്നില്ല കുരുവംശത്തിലെ സ്ത്രീകളെന്നും ഭരതവംശത്തിൻറെ ചരിത്രത്തിലെ നിർണായക വഴിതിരുവുകൾക്ക് പിന്നിൽ പ്രവർത്തിച്ച അദൃശ്യകരങ്ങൾ അവുരുടേതായിരുന്നു എന്നും കഥയിൽ പലപ്പോഴായി കുന്തിയിലൂടെയും ദ്രൗപദിയിലുടെയും വരച്ചു കാണിക്കപെടുന്നു.
ചിലപോഴെങ്കിലും ഭീമനെ ന്യയീകരിക്കുന്നതിനായി എം ടി മഹാഭാരതത്തോട് നീതി പുലർത്താത്തതായി തോന്നാം.എന്നാൽ വാക്കുകളുടെ മാസ്മരികതയാലും വാദഗതികളുടെ ശക്തി കൊണ്ടും എം ടി സ്വയം പ്രതിരോധിക്കുന്നു. കാലങ്ങളായി മലയാളിയുടെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്ന ചന്തുവിൻറെ പ്രതിച്ഛായ മാറ്റി വരച്ച കഥാകൃത്തിന് ഭീമനെ ന്യായികരിക്കാൻ അധികമൊന്നും പ്രയത്നിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല. മൂലകഥയിൽ നിന്ന് വ്യതിചലിക്കുന്നിടത്ത് പുരാണ കഥകളിലെ ദിവ്യത്വത്തിൻറെ ചട്ടക്കൂടുകളെ ഉടച്ചു വാർക്കുന്ന demythologization, യാഥാർത്ഥ്യം ദുരന്തമായി വെളിപ്പെടുന്ന anagnorisis എന്നീ രചനാസാങ്കേതങ്ങൾ സമർത്ഥമായി തന്നെ എം ടി ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നു.
നോവലിന് അനുബന്ധം ആയി എഴുതിയ ഫലശ്രുതിയിൽ "പിന്നിട് വരുന്നവർക്കായി" വ്യാസൻ വിട്ടു വച്ച അർത്ഥ പൂർണ്ണമായ നിശബ്ദതകൾ ആണ് താൻ പൂരിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചത് എന്ന് പറയുന്നു കഥാകൃത്ത്. രണ്ടാമൂഴം വായിച്ചു കഴിയുന്ന അനുവചകൻ ആഗ്രഹിച്ച് പോകുന്നു - എം ടി യെ പോലെ പിന്നിട് വരുന്നവർ ഉണ്ടാകട്ടെ എന്ന്..."കുരുവംശത്തിൻറെ ഗാഥകൾ" അവരിനിയും പാടട്ടെ എന്ന്.......
No comments:
Post a Comment